เคยมั้ยที่ผู้ชายแบบเราชอบคิดว่างานบ้าน การเลี้ยงลูกมันเป็นเรื่องไม่หนักหนาเท่าการทำงานนอกบ้านแบบเรา…ผมก็เคยคิดแบบนั้น จนผมได้ลองใช้เวลาอยู่บ้านมากขึ้น ผมจึงได้เห็นอีกมุมหนึ่งของคนที่ผมเลือกมาเป็นคู่ชีวิตว่ามันไม่เหมือนกับที่เราคิดไว้เลย
ทุกวันนี้ ความคิดผมเลยเปลี่ยนไป…
เมื่อผมสวมเสื้อผ้าสะอาดพร้อมกลิ่นหอม…ผมจะนึกถึงมือของเธอที่คอยซักและรีดมันอยู่ทุกครั้ง
เมื่อผมทานอาหารจานโปรด…ผมจะนึกถึงมือของเธอที่มีร่องรอยของแผลหยดน้ำมัน
เมื่อผมเล่นกับลูก…ผมจะนึกถึงมือของเธอที่โอบอุ้มในวันที่ลูกกระจกงอแงแต่ไม่ยอมปล่อยให้ห่างอก
เมื่อผมก้าวออกจากบ้าน…ผมจะนึกถึงมือของเธอที่โบกส่งอวยพรทุกครั้ง ให้ผมโชคดี
เมื่อผมรู้สึกท้อแท้…ผมจะนึกถึงมือของเธอที่บีบบ่าผมไว้แล้วบอกว่า “ไม่เป็นไรนะพ่อ สู้ๆ ”
เมื่อผมคิดว่าชีวิตนี้ช่างไร้ค่า..ผมจะนึกถึงมือของเธอที่กุมมือผมไว้และบอกว่า เรายังมีกันและกัน…