พ่อแม่เวลามีลูก เราก็สร้างฝันใหญ่โตเลยว่า
เราอยากให้ลูกเรียนเก่ง ลูกจะได้มีอนาคตที่ดี
เราอยากให้ลูกกินในสิ่งที่เราคิดว่าดี ลูกจะได้แข็งแรง
เราอยากให้ลูกทำอาชีพมั่นคง ลูกจะได้ไม่ต้องลำบากตอนโต
เราอยากให้ลูกเป็นเด็กดีตามระเบียบทุกอย่าง ลูกจะได้เป็นที่รักของผู้ใหญ่คนอื่น
เราอยากให้ลูกคบกับคนที่เราคิดว่าเหมาะสม ลูกจะได้มีความสุขตามบรรทัดฐานคนทั่วไป
แต่พอคิดมาถึงตรงนี้ ก็นึกได้ ทำไมถึงมีแต่คำว่าเราอยากล่ะ? แล้วสิ่งที่ลูกอยากคืออะไร? ทำไมเราไม่ถามลูกบ้างว่าลูกอยากเป็นแบบนี้จริงรึเปล่า ลูกชอบในสิ่งนี้จริงๆ ใช่รึเปล่า
ควรเป็นเขาต่างหากที่มาบอกเราว่าเขาอยากจะเป็นแบบไหน และหน้าที่ของเราก็มีเพียงโอบรับความต้องการนั้นของเขาไว้ และพาเขาไปให้ถึง นี่สิถึงจะเป็นหน้าที่ของพ่อแม่ คือการช่วยเหลือลูก ไม่ใช่การกำหนดชีวิตให้ลูก
