ในเวลาที่เกิดปัญหาขึ้นกับลูก และเรารู้เป็นคนสุดท้าย เรามักถามลูกว่า
” ทำไมมีอะไรไม่บอก ”
” เวลามีปัญหา ทำไมไม่ยอมปรึกษา ”
” เห็นหัวเราบ้างมั้ย เวลาทำอะไรทำไมไม่คิด หรือมาบอกกันบ้าง ”
แต่ในมุมกลับกัน ทำไมเราถึงไม่ถามตัวเองว่า แล้วเราฟังเขามากพอที่จะทำให้เขากล้าปรึกษา หรือบอกเรื่องทุกข์ใจของเขาให้เรารับฟังรึเปล่า….
บางที เราอาจแค่ “ได้ยิน” ว่าเขาจะพูดอะไร แต่เราไม่ได้กับ ฟัง ในสิ่งที่เขากำลังพูด
เราไม่ได้เก็บเรื่องของลูก เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของความคิดเพื่อขบคิด และช่วยหาทางออก แต่เราแค่ได้ยิน และผ่านหูเราไป หรือบางครั้งอาจหลุดพูดอะไรออกไปด้วยการทำเพียงได้ยินคำเหล่านั้น อย่างคำว่า
” ทำไมไม่อดทน ”
” เรื่องมันแค่นี้เอง ”
” จะเป็นจะตายอะไร เรื่องไม่ได้ใหญ่เลย ”
เห็นอะไรในคำเหล่านั้นที่เราได้พูดออกไปบ้างรึเปล่า…ทุกคำของเรา เราเอาตนเองเป็นที่ตั้งทั้งหมดว่าเรารู้สึกอะไร แต่…ไม่มีความรู้สึกของลูกเราเลยว่า ลูกรู้สึกอย่างไร
…..
ปรับมุมเราเสียใหม่ ก่อนที่ปัญหาของลูก จะใหญ่เกินกว่าที่เราจะได้มีส่วนเข้าไปช่วยจัดการปัญหานั้น
และอาจไม่มีโอกาสอีก ในตอนที่ลูกเลือกจะให้เราเข้ามาช่วยเหลือเป็นคนสุดท้าย ในตอนที่เขากำลังเผชิญกับปัญหา