เรารับฟังลูกของเราพอรึยัง ?

ในเวลาที่เกิดปัญหาขึ้นกับลูก และเรารู้เป็นคนสุดท้าย เรามักถามลูกว่า

” ทำไมมีอะไรไม่บอก ”

” เวลามีปัญหา ทำไมไม่ยอมปรึกษา ”

” เห็นหัวเราบ้างมั้ย เวลาทำอะไรทำไมไม่คิด หรือมาบอกกันบ้าง ”

แต่ในมุมกลับกัน ทำไมเราถึงไม่ถามตัวเองว่า แล้วเราฟังเขามากพอที่จะทำให้เขากล้าปรึกษา หรือบอกเรื่องทุกข์ใจของเขาให้เรารับฟังรึเปล่า….

บางที เราอาจแค่ “ได้ยิน” ว่าเขาจะพูดอะไร แต่เราไม่ได้กับ ฟัง ในสิ่งที่เขากำลังพูด

เราไม่ได้เก็บเรื่องของลูก เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของความคิดเพื่อขบคิด และช่วยหาทางออก แต่เราแค่ได้ยิน และผ่านหูเราไป หรือบางครั้งอาจหลุดพูดอะไรออกไปด้วยการทำเพียงได้ยินคำเหล่านั้น อย่างคำว่า

” ทำไมไม่อดทน ”

” เรื่องมันแค่นี้เอง ”

” จะเป็นจะตายอะไร เรื่องไม่ได้ใหญ่เลย ”

เห็นอะไรในคำเหล่านั้นที่เราได้พูดออกไปบ้างรึเปล่า…ทุกคำของเรา เราเอาตนเองเป็นที่ตั้งทั้งหมดว่าเรารู้สึกอะไร แต่…ไม่มีความรู้สึกของลูกเราเลยว่า ลูกรู้สึกอย่างไร

…..

ปรับมุมเราเสียใหม่ ก่อนที่ปัญหาของลูก จะใหญ่เกินกว่าที่เราจะได้มีส่วนเข้าไปช่วยจัดการปัญหานั้น

และอาจไม่มีโอกาสอีก ในตอนที่ลูกเลือกจะให้เราเข้ามาช่วยเหลือเป็นคนสุดท้าย ในตอนที่เขากำลังเผชิญกับปัญหา